Vilyam Şekspir’in 16. Sonesi

And fortify your self in your decay
With means more blessed than my barren rhyme?

Now stand you on the top of happy hours,
And many maiden gardens, yet unset,

With virtuous wish would bear you living flowers,
Much liker than your painted counterfeit:

So should the lines of life that life repair,
Which this, Time’s pencil, or my pupil pen,

Neither in inward worth nor outward fair,
Can make you live your self in eyes of men.

To give away yourself, keeps yourself still,
And you must live, drawn by your own sweet skill.

Ve kendini sağlama almazsın batışından
Issız uyaklarımdan daha kutlu bir sanatla?

Bak duruyorsun zirvesinde mutlu saatlerin,
Ve nice bakir bahçeler, henüz ayartılmamış,

Taze çiçeklerini sunuyor sana, erdemli vaatlerin,
Resimdeki çehren gibi boyanıp ağartılmamış:

Demek ki hayattır doğrultacak hayatın çalımını,
Ne ince kalemim ne Zaman’ın fırçasıyla savılmaz,

Çoğaltsa da içinin değerini, ister dışının alımını,
İnsanların gözünde benliğini sürdürmeye sayılmaz.

Elevermekle tutarsın kendini yerli yerinde,
Ve çekmelisin hayat çizgini sevgili hünerinle.